अंधारी रात्र आणि नसलेलं काहीतरी!

कुठल्याशा विचारात गढून गेलेला बेबलॉश्की आकाशातल्या अंधाराच्या पार नजर लावून बसला होता. गच्चीत आडवा पडला असल्यामुळे त्याला फक्त ठिपकाळलेलं काळं आभाळ आणि त्या बॅकग्राऊंडवर कठड्यावर बसलेलं मांजर तेव्हढं दिसत होतं. मधूनच आकाशाचा काळा गालीचा अंगावर उतरतोय की काय असा त्याला भास होत होता. त्याच्या मनात आलं “कसला भन्नाट प्रकार आहे हा! मी असा आत्ता या आकाशाकडे बघतोय पण हे आकाश काही खरं नाहिये! म्हणजे तारे, ग्रह, ब्लॅक-होल्स इत्यादी वजा करून उरतं ते अभाळ, म्हणजे नसलेलं काहीतरी! नसलेल्या केव्हढ्यातरी मोठ्या कशाकडेतरी मी बघतोय!” हा मजेदार विचार मनात आल्यामुळे बेबलॉश्कीला मस्त वाटू लगलं. तो नकळतच गाणं गुणगुणु लागला. पण ते गाणं मांजराचं विशेष नावडतं होतं! मांजर रागानी फिस्कारलं आणि कठद्यावरच्या अढळ जागेवरून चटकन उडी मारून लांब कोपऱ्यात जाऊन बसलं.
अंधारातल्या कठड्यावरची ती जागा एकदम रिकामी झाली. बेबलॉश्कीला वाटलं “आत्ता मांजर जिथे होतं तिथे ते आत्ता नाही, मी पण आत्ता इथे आहे पण मग पृथ्वी हलेल आणि तिच्याबरोबर मीही इथून हलेन. पण मला दिसणारं आणि खरं म्हणजे नसणारं हे काळंभोर आकाश कुठे-कुठेच हलणार नाही!”
बेबलॉश्कीला या निश्कर्षाने किंचित गरगरल्यासारखं झालं. मांजर मात्र तोपर्यंत अंगाचं मुटकुळं करून कोपऱ्यात गाढ झोपी गेलं होतं!