“मांजरा, आज काय काय गोष्टी घडल्यात! आपल्याला कामासाठी काही दिवस दूरच्या मोठ्ठ्या गावाला जावं लागणार आहे. आणि गंमत म्हणजे त्याच काळात काही अतिशय प्रख्यात चित्रकारांच्या चित्रांचं प्रदर्शन तिथे भरणार आहे! वा वा काय छान योगायोग आहे पहा!”
काळ्या-हिरव्या मांजराला काहीच घेणं नव्हतं. बेबलॉश्की नुकताच कामावरून परत आला होता आणि तो आता कधी बशीत दूध ओततोय याचीच फिकीर मांजराला पडली होती. पण असं जरी असलं तरी मांजराला बेबलॉश्कीच्या उत्साहाचं आश्चर्य वाटल्याशिवाय राहिलं नव्हतं. एरवी या वेळेला बेबलॉश्की पुर्ण ढेपाळलेला असायचा आणि पाय ओढतच घरात फिरायचा. पण आज मात्र तो एकदम तरतरीत दिसत होता. परत नेहमीसारखं टी. व्ही. बघत तो पसरला नव्हता तर त्यानं कपाट आवरायला काढलं होतं! त्याने आधी कपाटातले सगळे कपडे बाहेर काढले आणि ते परत कपाटात लावायला घेतले. काही कपडे कपाटात मावले नसावेत असं मांजराला वाटलं कारण त्यानी ते एका मोठ्या बॅगेत भरून टाकले.
“बेबलॉश्कीकडे जरा जास्तच कपडे आहेत!” मांजराच्या तल्लख डोक्यात विचार आल्यावाचून राहिला नाही.
कपाट आवरल्यावरही बेबलॉश्कीचा उत्साह ओसरला नाहीच, त्यानी आता स्वयंपाकघराकडे आपला मोर्चा वळवला. अनेक छोट्या-मोठ्या डब्यांमधे त्याने काय काय पदार्थ भरले आणि ते सर्व डबे एका पिशवीत भरून ठेवले. ही कसली आवरा-आवरी हे काही मांजराला कळलं नाही कारण हे सर्व करून झालं तेव्हा जास्तच राडा झाल्यासारखा त्याला वाटला. यातून फक्त एकच चांगली गोष्ट निष्पन्न झाली, ती म्हणजे बेबलॉश्कीनी दूधाचं आख्खंच पातेलं आज मांजराच्या बशीत उपडं करून टाकलं.
इतका वेळ मांजर बेबलॉश्कीच्या करामती मजेत पहात बसलं होतं, पण बेबलॉश्कीने आता त्याचा मोर्चा मांजराच्या वस्तूंकडे वळवला. तो आता मांजराची खेळणी, खाण्याचा डबा वगैरे गोष्टी एका पिशवी भरायला लागला, मग मात्र मांजर बेचैन झालं. त्यानं चलाखपणे आपल्या बास्केट मधे उडी घेतली, न जाणो बेबलॉश्की त्याची बास्केटही एखाद्या बॅगमधे बंद करून टाकायचा ही भिती त्याला पडली. आता इथून हलायचं नाही की आपली बास्केटही हलवू द्यायची नाही असं त्यानं ठरवलं.
“मला हे तुझं भारी आवडतं मांजरा! मी बोललेलं सगळं तुला कळतं. नुसतं प्रवासाला जायचं म्हटलं तर लगेच बास्केट मधे शहाण्यासारखा शिरून बसलास” बेबलॉश्की म्हणाला.
आज नेहमीपेक्षा जास्तच दूध प्यायल्यामूळे की काय बास्केट मधल्या मऊ दुलईचा स्पर्श होताच मांजराला पटकन झोप लागून गेली! स्वप्नात त्याला बेबलॉश्की जवळ जवळ आख्खं घरंच विविध लहान मोठ्या बॅगांमधे कोंबतोय असं दिसत राहिलं.
बेबलॉश्की मात्र सामान पॅक करता करता एकीकडे “हिस्टरी ऑफ पेंटींग फॉर डमीज” चं पुस्तक वाचण्याचा प्रयत्न करत होता.
सर्वांचा प्रवास मजेचा होवो!!
सर्व वाचक आणि लेखक मित्र-मैत्रिणींना नव्या वर्षाच्या शुभेच्छा! गेल्या ब्लॉग पोस्ट मध्ये, ’बारनू’ एका बहुउद्देशीय अगाध प्रवासाला निघाला, आणि त्याचबरोबर आता ’बेबलॉश्की आणि काळं-हिरवं मांजर’ देखील एका मोठ्याश्या गावी प्रवासाला निघाले आहेत. त्यांचे प्रवास अनुभव संपन्न आणि आनंददायक असतील ह्याची खात्री आहे! पण ह्याच ’चांगल्या नोटवर’ मी आणि देबु देखील एका नव्या प्रवासाला निघतोय. (Though we are not sure where our journey will finally lead us, but we definitely feel that it is about time that we started in that direction.) त्यामुळे ब्रेक घ्यावा लागतोय. पुन्हा लवकरात-लवकर ’काचा-कवड्या’ला परतण्याचा प्रयत्न करु. आपल्या सर्वांचा ’ब्लॉग-सहवास’ अमुल्य आहे आणि त्यासाठी अम्ही मन:पूर्वक आभारी आहोत. सर्वांचाच प्रवास मजेचा होवो ह्या शुभेच्छा!
कळावे लोभ असावा,
निवेदिता
उडती तबकडी कशीबशी हेलपांडत भिंतीच्या मागच्या बाजूला उतरली. लगेचच तबकडीचं दार उघडलं आणि बारनू बाहेर पडला. उतरताच त्यानं इकडे-तिकडे बिलकुल न बघता नाकासमोर चालायला सुरूवात केली. तसं करणं खरंतर फारसं सोयीचं नव्हतं कारण नाकासमोर एक सरळसोट भिंत उभी होती! पण बारनू तरी काय करणार होता बिचारा? एकतर त्याच्या तबकडीनं गपगार व्हायला जी जागा निवडली होती ती त्याच्या नकाशात नोंदलेलीच नव्हती आणि त्याहीपेक्षा वाईट म्हणजे अशी काही ठिकाणं ब्रह्मांडात अस्तित्वात आहेत हेच त्याला माहीत नव्हतं. मग अशावेळी त्याच्या ग्रहावर प्रसिद्ध असलेली एक म्हणच त्याच्या उपयोगी आली “अनोळखी ग्रहावर नाकासमोर चाला आणि इकडे-तिकडे ढुंकुनही पाहू नका.” पण याच म्हणीमुळे खरंतर बारनूचा भिंतीवर आपटून आता कपाळमोक्षच होणार होता इतक्यात “ड्रक ड्रक ड्रॅव ड्रॅव” असा संकेत देत इंधन-शोधक बेडुक उसळ्या मारू लागला. इं-शो बेडकाकडे दचकून बघत बारनू त्यानी दर्शवलेल्या दिशेला गेला.
दुपारच्या वेळी जेव्हा सर्व मांजरं आपापल्या घरात राहणं पसंत करतात त्यावेळी काळ्या-हिरव्या मांजराला तसंच केल्यामुळे एकटेपणाला सामोरं जावं लागलं होतं. त्यामुळेच की काय त्याला त्याच्या एका जुन्या सवंगड्याची आठवण झाली. आठवण झाल्यासरशी त्याला भेटणं अपरिहार्यच होतं… पण तो होता तरी कुठं? मांजराला शेवटचं त्याला सोफ्याखाली पाहिल्याचं आठवलं पण आता तो तिथं नव्हता हे पाहून मांजराला आश्चर्यच वाटलं, “तो कधीच एकटा कुठं पळून जात नाही… कधीही त्रास देत नाही, तो दुसऱ्या उंदरांसारखा नाहीच खरंतर… दिसतो पण कसा गोरा गोरा आणि त्याच्या कापडी पोटानी नाकाला कसल्या गुदगुल्या होतात…हीही ..हीही…” मांजराला आठवूनच हसायला यायला लागलं.
कुठल्याशा विचारात गढून गेलेला बेबलॉश्की आकाशातल्या अंधाराच्या पार नजर लावून बसला होता. गच्चीत आडवा पडला असल्यामुळे त्याला फक्त ठिपकाळलेलं काळं आभाळ आणि त्या बॅकग्राऊंडवर कठड्यावर बसलेलं मांजर तेव्हढं दिसत होतं. मधूनच आकाशाचा काळा गालीचा अंगावर उतरतोय की काय असा त्याला भास होत होता. त्याच्या मनात आलं “कसला भन्नाट प्रकार आहे हा! मी असा आत्ता या आकाशाकडे बघतोय पण हे आकाश काही खरं नाहिये! म्हणजे तारे, ग्रह, ब्लॅक-होल्स इत्यादी वजा करून उरतं ते अभाळ, म्हणजे नसलेलं काहीतरी! नसलेल्या केव्हढ्यातरी मोठ्या कशाकडेतरी मी बघतोय!” हा मजेदार विचार मनात आल्यामुळे बेबलॉश्कीला मस्त वाटू लगलं. तो नकळतच गाणं गुणगुणु लागला. पण ते गाणं मांजराचं विशेष नावडतं होतं! मांजर रागानी फिस्कारलं आणि कठद्यावरच्या अढळ जागेवरून चटकन उडी मारून लांब कोपऱ्यात जाऊन बसलं.
अनेक लोकांनी दार वाजवलं त्या दिवशी! काहींना कसल्या कसल्या बिलांचे पैसे हवे होते तर काहींना काय काय गोष्टी बेबलॉश्कीला स्वस्तात विकायच्या होत्या. पण बेबलॉश्की तरी काय करू शकणार होता? सहा वर्षं पुरतील इतक्या टीकाऊ साबणाच्या वड्या किंवा लहान मुलांच्या गंमत गाणी-गोष्टींचा संच त्याच्या काहीच उपयोगाचा नव्हता. बेबलॉश्कीला वाटलं अशा परीस्थीतीत नेहमीच होतं त्याप्रमाणे त्याला खूप वाट बघायला लागणार आहे. “जेव्हा एखादी गोष्ट पटकन घडावी असं वाटतं तेव्हा ती नेहमीच घडायला उशीर लावते आणि कधी-कधी तर ती घडतच नाही असंही होतं…” प्रत्येक विचरासरशी बेबलॉश्की अजूनच उदास होत होता.
शनिवारची सकाळ होती आणि बेबलॉश्की मुळीच अंघोळीला जायला तयार नव्ह्ता. मांजराने मात्र उठल्या उठल्या अंग चाटून टाकलं होतं आणि ते खाणं मिळण्याची वाट पहात बसलं होतं. बेबलॉश्कीकडे त्याने रागावलेल्या डोळ्यांनी पाहून झालं होतं पण बेबलॉश्की काही बधत नव्हता. शेजारच्या काकू जेव्हा त्याच्यासाठी वाटीभर पोहे घेऊन आल्या तेव्हा त्यांनीसुद्धा बऱ्याच नापसंतीने त्याच्याकडे पाहिलं होतं. त्यानंतरही तासभर बेबलॉश्की पोहे खात टीव्ही समोर बसून राहिला. मांजराला असं वाटलं की आज बेबलॉश्की रात्र होइपर्यन्त काही हलणार नाही आणि त्याला काही खायला देणार नाही. मग मांजर खिडकीबाहेर उडी टाकून खाण्याच्या शोधात निघून गेलं.
काचा-कवड्या 